Hity i kity po gorzowsku (29)

Na gorzowskich hulajnogach widziałem już niemal wszystko. Od trio nastolatek po gentlemanów z piwem w ręku, mknących przez centrum z prędkością lubuskiego Pendolino. Skrzyżowanie współczesnych husarzy Rzeczypospolitej z kozactwem Siczy Zaporoskiej potrafi wywołać spory popłoch wśród  przechodniów. Jakie czasy takie rycerstwo. Brakuje tylko ludzi przewożących meble. Seniorów transportujących z rynku płody rolne w worku już widywałem.

Na pocieszenie, w naszym zaścianku nie jest jeszcze tak źle jak w dużych aglomeracjach. Dostawcy dóbr wszelakich na dużych elektrycznych rowerach potrafią rozpędzić się całkiem konkretnie. Może nie jest to trzecia prędkość komiczna, ale włosy dęba stają. Zastanawiam się coraz częściej, czy to jeszcze rowery, czy już bardziej elektryczne motory, których miejsce jest wyłącznie na jezdni. 

Na szczęście z każdym rokiem w Gorzowie przybywa ścieżek rowerowych. O ich rozplanowaniu oraz jakości wykonania dyskutowałbym. Trakty rowerowe z wyrastającą na środku latarnią od czasu do czasu spotykam. Podobnie jak drogowe fuszerki rozsadzane przez korzenie drzew zaledwie kilka lat po oddaniu do użytku. Inwestycje po gorzowsku, trzymające się kupy na słowo honoru dzielnego Janusza — wykonawcy. Dobrze jednak, że są. 

Konkluzja na koniec. Używajmy hulajnóg z głową. Oby jak najmniej rozbitych głów, tudzież połamanych kończyn dzielnych kozaków, jak również Bogu ducha winnych przechodniów, rozsławiało na Facebooku SOR gorzowskiego szpitala. I bez tego public relations tej placówki ma zaskakująco dobre zasięgi.