Nie chcę być kimś w rodzaju „stalofoba”, bo gorzowski klub i jego kierownictwo są wartością samą w sobie, ale o pieniądzach publicznych warto rozmawiać głośno. Szczególnie wtedy, gdy przekazywane są po cichu.

Na sporcie mogę się nie znać, ale korporacyjny biznes, także ten sportowy, znam całkiem nieźle. Na tyle, by wiedzieć, że tylko w Gorzowie próbuje się wmówić mieszkańcom, iż żużel jest najważniejszą dyscypliną sportową. I to jest „clou” dyskusji o podziale środków na sport nad Wartą. Ta czynność nigdy nie była tu wolna od potknięć, lecz tegoroczny owoc pracy rajców pachnie koszmarem.

Okazuje się, że każda strona sceny politycznej ma swojego świętego i chciałaby z nim peregrynować po mediach, pławiąc się światłem odbitym od jego zasług i dokonań.

Doniesienia na temat gróźb karalnych względem włodarzy polskich miast najczęściej przebijają się do przestrzeni publicznej, ale groźby i „subtelności” tych samych względem przedstawicieli prasy lokalnej, to już tylko tajemnica poliszynela.

W ostatni dzień roku na Południu zainicjowano Park Technologii Kosmicznych. To nie pierwszy dowód na to, że z Zieloną Górą możemy się ścigać, ale już tylko na torze żużlowym. Ewentualnie na ilość linii tramwajowych.

O czym innym miałem pisać, ale czas jest prawie świąteczny i refleksje ponadpolityczne stają się nieuniknione. Cały Facebook i Instagram, naszpikowane są słodyczą, miłością i krzątaniną wokół tego, aby było fajnie.

Wyborców zalewa krew nie wtedy, gdy radni mają inne opinie i zdanie na jakiś temat, albo robią coś kontrowersyjnego, ale w sytuacji, gdy nie mają zdania w żadnej sprawie i nie robią dosłownie nic.

W kampanii samorządowej można mieć wielkie plany i szczytne cele, ale koniec końców, trzeba będzie nakarmić wygłodniałych sojuszników i oddanych żołnierzy. Zwłaszcza nad Wartą, politycy łatwo znajdują uzasadnienie dla kolesiostwa i promowania leserów.

Właśnie opada bitewny kurz po najdziwniejszych wyborach w mieście. Wygrany znany był od dawna, ale przegrani i skala ich przegranej, mają prawo zaskakiwać.

Lew nie przejmuje się opinią owiec i nawet jeśli to metafora mocno przerysowana, oddaje stosunek urzędującego prezydenta do swoich kontrkandydatów. Urządzili festiwal bełkotliwej demagogii, w której ściema była wszystkim, a prawda niczym.