W ponure zimowe wieczory często wracam wyobraźnią do epoki świetności dawnej Kolei Wschodniej, która przebiegała przez Gorzów. Widzę tętniący życiem Landsberski dworzec, słyszę syk pary wydobywający się z majestatycznych parowozów, czuję atmosferę tamtej epoki. A dziś?

Przejęcie „Gazety Lubuskiej” przez państwowego giganta, to dla wiernych czytelników piorun z jasnego nieba. Ta inwestycja pasuje do Orlenu jak siodło do krowy, ale nie o stylistykę tu chodzi. Pikantne jest to, że ostatnią partią zarządzającą tym medium, była partia komunistyczna.

To, co mamy dziś nad Wartą, to jest prawdziwy kryzys. Nie kryzys jednej lub drugiej partii, albo tego lub innego polityka, nawet nie kryzys budżetowy. To jest najprawdziwszy, wręcz podręcznikowy kryzys ludzi, którzy po raz pierwszy od wielu lat, mają problem ze związaniem końca z końcem. Cieszy fakt, że nie po raz pierwszy, władze miasta stanęły na wysokości zadania.

Dziwne to wszystko. Jeszcze miesiąc temu marszałkowskie służby uderzały w największe dzwony, epatując gorzowian sytuacją pensjonariuszy zielonogórskiego DPS-u. Ta groteskowa szarża był nieuczciwa, ale podobno wszystko wraca. Media wzięły ostry kurs na sytuację w szpitalach podległych Urzędowi Marszałkowskiemu.

Jedną ręką błogosławili, a drugą przywoływali do siebie nieletnich. Bywało jednak, że tą od błogosławieństwa, robili dzieciom okropne świństwa. Fala kościelnych bezeceństw oraz krycia ich przez biskupów, nie ominęła diecezji zielonogórsko-gorzowskiej. To podróż w przeszłość, ale konsekwencje powinny zostać wyciągnięte dzisiaj.

Łotrzykowskie skłonności nowego ministra edukacji są powszechnie znane. PiS-owska paranoja przekroczyła jednak Rubikon, a na celownik zostali wzięci nauczyciele oraz ich podopieczni, którzy przebudzili się z letargu i zaczęli protestować. Skalpel pedagogicznego nadzoru, zastąpiony został politycznym cepem.

Obserwując horyzont, zarówno stojąc na Górze Kozackiej, na szczycie Dominanty, na moście Lubuskim, albo na brzegu Warty – nie widać wśród gorzowian prawie nikogo, kto w sprawie sponiewieranego przez władzę kompromisu aborcyjnego, machałby do PiS-u z sympatią.

Dramat seniorów z zielonogórskiego Domu Kombatanta, to wyselekcjonowane paliwo dla polityków. Nie po raz pierwszy oglądamy obraz lubuskiej polityki, która do szpiku kości jest podporządkowana bieżącym interesom partyjnym. Gorzów znalazł się w samym centrum nie swojej wojenki na śmierć i życie.

Na wstępie muszę napisać pewną oczywistość. Nieprawdą jest, że centrum miasta z Sikorskiego włącznie, jest brzydkie lub dysfunkcjonalne. Owszem, o gustach się nie dyskutuje, ale trzeba być nadludzko złośliwym, aby nie dostrzec, że Gorzów zrobił milowy krok. Prawdą jest, że można było coś lepiej, ale nie od dziś i nie tylko z przysłowia wiadomo, że tak krawiec kraje, jak mu materii staje.

Sejmik to doskonała miejscówka dla politycznych wyg. Szkopuł w tym, że z obecności przedstawicieli Północy w lokalnym parlamencie, wynika bardzo niewiele. Ocenę utrudnia fakt, że publikują dużo zdjęć, które na poziomie politycznego teatru, czynią z nich osoby niezwykle aktywne i sprawcze.