Wiele dobrego dzieje się w temacie kolejowego połączenia Gorzowa ze Szczecinem. Przez Kostrzyn właśnie.W grudniowym felietonie proponowałem bajpas z wykorzystaniem układu torowego stacji Kostrzyn, który pozwoliłby zjechać pociągom z Ostbahn'u (LK203) na Odrzankę (LK273) w kierunku Szczecina.

Zupełnie niespodziewanie na agendę miejskich dyskusji wjechały śmieci. Dzięki przełomowej decyzji wojewódzkich rajców będziemy mieli obiekt, jakiego nie powstydziłoby się żadne miasto. Chętnych jest wielu i zastanawiając się za długo, za kilka lat moglibyśmy się obejść smakiem.

Miłość gorzowian do speedwaya ma rewers w postaci konieczności zaspokajania potrzeb klubu. Politycy, może z wyjątkiem mecenasa Jerzego Synowca, mówią półsłówkami. Milczą, albo wypisują esy-floresy, byle nie podpaść bóstwom świątyni im. Jancarza.

Estakada to najbardziej charakterystyczny element panoramy miasta od strony Warty. Niewielu zapewne pamięta, że jej początki sięgają 1914 roku. Przez lata była niemym świadkiem historii. Widziała niejedno. Majestatyczny Führersonderzug "Amerika" oraz radzieckie transporty. Niestety, te ostatnie przyczyniły się do jej technicznej degradacji bardziej niż pierwsza i druga wojna światowa razem wzięte. Rozsunięcie torów szlakowych, które w zamyśle miało ułatwić przejazd wagonów z radziecką skrajnią, doprowadziło do zniszczenia odwodnienia obiektu oraz licznych pęknięć konstrukcji.

Pokazujący się nam w nielicznych nad Wartą mediach aktywiści, posiadają jasno zarysowaną hierarchię spraw miejskich, które należy szybko załatwić. W pełnej zwrotów akcji historii z kontrowersyjną furgonetką spod szpitala doszło do kolejnego: głos zabrał urzędujący po sąsiedzku wiceprezes tej instytucji.

Od dziesięcioleci mieszkańcy Gorzowa z nadzieją wyczekują elektryfikacji linii kolejowej 203, historycznie zwanej Ostbahn'em. Niezmiennie od lat to „dyżurna gruszka na wierzbie" w kampaniach wyborczych lokalnych polityków, która wraz z zamknięciem urn znika tak szybko, jak się pojawiła. Coś jednak się zmieniło. Jeszcze za wcześnie by odtrąbić sukces, ale gorzowskie marzenie powoli zaczyna się materializować. Przyjmuję to z nadzieją i entuzjazmem.

Lamenty i publiczne rozdzieranie szat przez samorządowców związanych z opozycją są uzasadnione. Władza otworzyła nowy front walki, ale to zbędne uderzanie kijem w klatkę. Pół biedy, że walczą z prezydentami, burmistrzami i wójtami, ale dlaczego karani są mieszkańcy.

Szokująco długa jest lista sukcesów w Gorzowie Anno Domini 2020. To jeden z najtrudniejszych i najciekawszych okresów w historii miasta. Miał swoich wygranych, wielkich bohaterów oraz tych, którzy kończą przeciętnie, albo bardzo słabo. Pandemia zweryfikowała nie tylko gorzowskie persony, ale również wizje, projekty oraz dotychczasowe opinie.

Z zadowoleniem przyjmuję plany lubuskiego samorządu, dotyczące zakupu kolejnych hybrydowych zespołów trakcyjnych. Kolej w lubuskim ma wiele do nadrobienia, zwłaszcza na północy województwa. Mam nadzieję, że tym razem będą to prawdziwe hybrydy - przystosowane do zasilania z sieci trakcyjnej, czego nie można powiedzieć o dwóch pojazdach typu 36WEhd zakupionych w końcówce roku 2020. Podobne zespoły trakcyjne zamawia także zachodniopomorskie, którego tabor dociera również na lubuskie stacje.

Nad Wartą nie będzie zaciskania pasa, a co za tym dalej idzie - inwestycyjny impet nie osłabnie. Miasto się zmienia na lepsze i warto ten trend utrzymać. Fajnie mieć prezydenta ponadpartyjnego; ten format odzwierciedla zaangażowanie środków rządowych i marszałkowskich w kluczowych inwestycjach.