Teatralny maraton rozpoczęty. Dzisiaj czas na "Klub hipochondryków"

fot. Ewa Kunicka

Poniedziałek 10 listopada, godz. 16 i 19 - Teatr Syrena z Warszawy zaprezentuje spektakl "Klub hipochondryków" w reżyserii Wojciecha Malajkata. Czas trwania: 110 min.

Główni bohaterowie sztuki to trzej mężczyźni mający wszystkie objawy kryzysu wieku średniego z hipochondrią na czele. Antykwariusz Leo i architekci - rozwodzący się właśnie Ken oraz Tom, niezmordowany amant, prześcigają się w wymyślaniu urojonych dolegliwości. Tymczasem prawdziwie nękającą ich słabością jest niemożność pogodzenia się z upływem lat.

"Klub hipochondryków" - zwariowany, grany w obłędnym tempie spektakl z wątkiem sensacyjnym - przywodzi na myśl najlepsze brytyjskie komedie. Od ponad dekady wywołuje salwy śmiechu i wzbudza zrozumienie nie tylko wśród męskiej części publiczności.

Wtorek 11 listopada, godz. 19 - Teatr Polonia z Warszawy zaprezentuje spektakl "32 Omdlenia" w reżyserii Andrzeja Domalika. Czas trwania: 120 min.

Antoni Czechow mistrzem humoru sytuacyjnego? Owszem. Zanim powstały najsłynniejsze dramaty jak "Mewa", "Trzy siostry", "Wiśniowy sad" pisarz marzył o stworzeniu oryginalnego wodewilu rosyjskiego. Niejako "po drodze" powstały jednoaktówki komediowe wystawiane z powodzeniem nie tylko na scenach stołecznych, także i na prowincji. Gatunki komediowe korespondowały z jego ironiczną naturą, prywatną skłonnością do żartu, zawsze przyglądał się z dużym zainteresowaniem aktorstwu komediowemu. 32 omdlenia tworzą trzy żarty sceniczne, jak sam je określał; "Niedźwiedź", "Oświadczyny" i "Historia zakulisowa". Czechow stawia krzywe zwierciadło przed swoimi bohaterami, często korzysta z  kreski karykatury, dokleja im gogolowskie "nosy". Ale przede wszystkim  bawi i każe nam się głośno śmiać. Jest to typowa "propozycja nie do odrzucenia" Obsada budzi dreszcz: Krystyna Janda, Jerzy Stuhr, Ignacy Gogolewski.

Środa 12 listopada, godz. 19 - Teatr Polonia z Warszawy zaprezentuje spektakl "Zbrodnia z premedytacją" w reżyserii Izabeli Cywińskiej. Czas trwania: 70 min.

Historia śledztwa w sprawie? nieistniejącej zbrodni pokazuje, że Gombrowicz miał niezwykły dar operowania ironią, humorem, absurdem. W wydaniu scenicznym Gombrowicz urzeka - jest i śmieszny, i straszny. Widzowie mają okazję podążać krętymi ścieżkami, które prowadzą do miejsc nieoczywistych.

Adaptacja słynnego opowiadania Gombrowicza, dokonana przez Izabellę Cywińską rymuje się dziwnie z naszym czasem, miejscem, chwilą. Atmosfera podejrzliwości i bezpodstawnych oskarżeń, atmosfera paranoi, jakże jest nam bliska. W głównej roli Sędziego Śledczego Wojciech Malajkat.

Czwartek 13 listopada, godz. 19 - Lubuski Teatr im. Leona Kruczkowskiego z Zielonej Góry zaprezentuje spektakl "PIAF" w reżyserii Jana Szurmieja. Czas trwania: 180 min.

Legenda francuskiej piosenki. Niezwykła kobieta i niezwykły głos. Jej biografia i twórczość fascynują do dziś nie tylko Francuzów. Jej życie pełne było porażek i sukcesów, awantur, nieszczęśliwej miłości i rozczarowań. Urodzona i wychowana w rynsztoku dotarła na sam szczyt, a drobną posturą i silnym głosem urzekała wszystkich. Zmarła zbyt wcześnie, pozostawiając po sobie nie tylko wspaniałe piosenki, ale i wiarę, że wszystko jest możliwe? O niej jest ten spektakl i o jej niesamowitym życiu.

Piątek 14 listopada, godz. 19 - Krakowski Teatr Scena Stu zaprezentuje spektakl "Wielki John Barrymore" w reżyserii Krzysztofa Jasińskiego. Czas trwania: 80 min.

Jeden z największych aktorów szekspirowskich XX wieku, jego kreacja Hamleta przeszła do historii jako nowatorska i perfekcyjna. Sybaryta i wielbiciel kobiet niestroniący od alkoholu. Hulaka i birbant, ale i dżentelmen w każdym calu. Wielki talent i bohater hollywoodzkich anegdot. Jerzy Trela w mistrzowskiej kreacji tragikomicznej!

Sobota 15 listopada, godz. 19 - Teatr Ateneum z Warszawy zaprezentuje spektakl "Niech no tylko zakwitną jabłonie" w reżyserii Wojciecha Kościelniaka. Czas trwania: 135 min.

"Niech no tylko zakwitną jabłonie" Osieckiej to tym razem typowy musical, z piosenkami, skeczami i przezabawnym układem choreograficznym. Został napisany przed pół wiekiem i w Ateneum miał swoją prapremierę, ale do dziś zachował urok pierwszej młodości. Składają się nań słynne już piosenki samej Osieckiej, ale i innych autorów, opowiadające o warszawiakach różnych generacji, przedwojennych i powojennych. Ale przede wszystkim jest to przedstawienie o pewnym znanym nam kraju, w którym radość z ?nowego? miesza się z sentymentem do ?starego?, polskie z zachodnim, sentymentalne z refleksyjnym, śmieszne z poważnym. Jego szczególnym atutem jest siła młodości, która potrafi przezwyciężyć każde głupstwo i każdy nonsens zafundowany niegdyś przez socjalizm. Może komuś przypomną się z tej okazji filmy Stanisława Barei?

Dzisiejsze "Jabłonie" w Ateneum, choć posługują się tekstami sprzed półwiecza i więcej, są musicalem na wskroś współczesnym. Mają kompletnie nową formę artystyczną, bliższą musicalom broadwayowskim, choć całkiem oryginalną, "kościelniakowską". Piosenki otrzymały nowe aranżacje, nieraz zaskakujące. Ale wszystko nie miałoby znaczenia, gdyby nie iście szwajcarska precyzja, z jaką wszystko to zostaje wyśpiewane i wytańczone przez siódemkę młodych aktorów pod przewodnictwem doświadczonego wodzireja Krzysztofa Tyńca. Warszawa widziała już różne musicale, ale takiego nigdy.